عَنْ أَبِی الْحَسَنِ عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا (علیه السلام) قَالَ: «مَا أَفَادَ عَبْدٌ فَائِدَةً خَیْراً مِنْ زَوْجَةٍ صَالِحَةٍ إِذَا رَآهَا سَرَّتْهُ وَ إِذَا غَابَ‏ عَنْهَا حَفِظَتْهُ فِی نَفْسِهَا وَ مَالِهِ.»[1] هیچ مردی بهتر از داشتن همسری شایسته به دست نیاورده است که هرگاه او را ببیند خوشحال شود و در غیاب شوهرش حافظ خود و اموال او باشد.
انسان، موجودی است که بر اساس طبع اولیه به دنبال منافع خود است و حس منفعت طلبی در ذات هر انسانی وجود دارد. بر مبنای فطرت هم انسان موجودی است کمال طلب و به دنبال رفع نواقص خود تلاش می کند. خداوند متعال هر کدام از زن و مرد را به جهازی مجهز نموده که فعل هر کدام بدون دیگری ناتمام و ناقص است و از اجتماع این دو امر توالد و تولید نسل شکل می گیرد. بنابراین از این جهت هر کدام از زن و مرد به خودی خود ناقص و نیازمند به دیگری است. وقتی به موجودی رسید که نیاز او را برطرف می کند و می تواند او را به کمال برساند به آرامش می رسد.
یکی از نعمتهای خدادادی که گاه به عنوان بهترین سرمایه یک انسان مؤمن و گاه به عنوان نشانه سعادتمندی و گاه خیرخواهی خداوند متعال نسبت به بنده خود از آن در روایات یاد شده، داشتن همسری شایسته و مؤمن است. نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرمایند: از سعادت مرد، داشتن همسر صالح است. «مِن سَعادَةِ المرءِ الزُّوجَةُ الصالحة.»[2]

پی نوشت ها:
[1] . کافی، کلینی، ج5، ص327.
[2] . اصول کافی، کلینی، ج5، ص337.