فاطمیون

ساقي به پياله باده كم مي ريزي

اين ميكده را چرا به هم مي ريزي؟!

از گردش ساغرت شكايت دارم

آسوده بريز! بنده عادت دارم

با خستگي آمدم؛ فرح مي خواهم

سجاده و تسبيح و قدح مي خواهم

ما قوم عجم به باده عادت داريم

بر پيرمغان «علي» ارادت داريم

بر طايفه مان نگاه حق معطوف است

ميخانه ي شهر طوس ما معروف است

من اهل ري ام ؛ مست ولي اللهم

يك خمره مي ِ سفارشي مي خواهم

در روز ازل كه دل به آدم دادند

فرياد زدم؛ پياله دستم دادند

فرياد زدم : علي - پناهم دادند

اينگونه به اين ميكده راهم دادند

با ديدن اين شوق عناياتي كرد

لبخند علي مرا خراباتي كرد

من مست ِ مِي ابوترابم يك عمر

سرزنده به نشئه ي ِ شرابم يك عمر

يك ثانيه بي شراب نتوانم زيست

در مذهب ما حلال تر از مِي نيست

جامي بده لب به لب، خرابم ساقي

از مشتريان خوش حسابم ساقي

ساقي بده باده اي كه گيرا باشد

از خُم كهنسال تولا باشد

ساقي بده باده اي كه روشن باشد

خوشرنگ و زلال و مردافكن باشد

زُهاد پر از افاده را دلخور كن

با نام خدا پياله ها را پر كن

بد مستي ِ من قصه ي پر دنباله است

زيرِ سرِِ باده اي صد و ده ساله است

اين بزم مرا اهل سخن مي سازد

تنها مِي كوثري به من مي سازد

من معتقدم باده سرشتي دارد

انگور نجف طعم بهشتي دارد

می داخل خُم سینجلی می گوید

قُل می زند،علی علی می گوید

هُوهُوي ِ تمام خمره ها را بشنو

تفسير شگرف « هل اتي» را بشنو

با تلخي اين دُرد، رطب مي چسبد

با حال خوشم توبه عجب مي چسبد

#

گويم به تو حرف عشق بي پرده علي

اين شور، مرا به رقص آورده علي

با غصه و غم عجب وداعي دارم!

سرمست توام! چه خوش سماعي دارم!

هوُ هوُ نكنم ؛ جنون مرا مي گيرد

اين دل به هواي كربلا مي گيرد

ديوانه ترم نكن، كجا مي كِشيم!؟

سمت حرم دوست چرا مي كِشيم؟

تا طور كشانده اي ، عصا مي خواهم

يك تذكره ي ِ كرببلا مي خواهم

مرحوم آية اللّه حاج ميرزا محمّد على گلستانه اصفهانى در آن وقتى كه ساكن مشهد بودند براى يكى از علماء بزرگ مشهد نقل فرموده بودند كه ، عموى من مرحوم آقاى سيد محمّد على از كه مردان صالح و بزرگوار بود نقل ميكرد، در اصفهان شخصى بود به نام جعفر نعلبند كه او حرفهاى غير متعارف ، از قبيل آن كه من خدمت امام زمان (علیه السلام) رسيده ام و طى الارض ‍ كرده ام ميزد و طبعا با مردم هم كمتر تماس ميگرفت و گاهى مردم هم پشت سر او به خاطر آن كه چون نديدند حقيقت ره افسانه زدند، حرف مى زدند.
روزى به تخت فولاد اصفهان براى زيارت اهل قبور ميرفتم ، در راه ديدم ، آقا جعفر به آن طرف ميرود، من نزديك او رفتم و به او گفتم دوست دارى باهم راه برويم ؟ گفت مانعى ندارد، در ضمن راه از او پرسيدم مردم درباره شما حرفهائى مى زنند آيا راست مى گويند كه تو خدمت امام زمان (علیه السلام) رسيده اى ؟
اول نمى خواست جواب مرا بدهد، لذا گفت آقا از اين حرفها بگذريم و باهم مسائل ديگرى را مطرح كنيم ، من اصرار كردم و گفتم : من انشاءاللّه اهلم .
گفت : بيست و پنج سفر كربلا مشرف شده بودم تا آنكه در همين سفر بيست و پنجم شخصى كه اهل يزد بود در راه با من رفيق شد چند منزل كه باهم رفتيم ، مريض شد و كم كم مرضش شدت كرد تا رسيديم به منزلى كه قافله به خاطر نا امن بودن راه دو روز در آن منزل ماند تا قافله ديگرى رسيد و باهم جمع شدند و حركت كردند و حال مريض هم رو به سختى گذاشته بود وقتى قافله مى خواست حركت كند من ديدم به هيچ وجه نمى توان اورا حركت داد لذا نزد او رفتم و به او گفتم من مى روم و براى تو دعاء ميكنم كه خوب شوى و وقتى خواستم با او خدا حافظى كنم ، ديدم گريه مى كند، من متحير شدم از طرفى روز عرفه نزديك بود و بيست و پنج سال همه ساله روز عرفه در كربلا بوده ام و از طرفى چگونه اين رفيق را در اين حال تنها بگذارم و بروم ؟!
به هرحال نمى دانستم چه كنم او همينطور كه اشك مى ريخت به من گفت : فلانى من تا يك ساعت ديگر مى ميرم اين يك ساعت را هم صبر كن ، وقتى من مُردم هرچه دارم از خورجين و الاغ و ساير اشياء مال تو باشد، فقط جنازه مرا به كربلا برسان و مرا در آنجا دفن كن .
من دلم سوخت و هر طور بود كنار او ماندم ، تا او ازدنيا رفت قافله هم براى من صبر نكرد و حركت نمود.
من جنازه او را به الاغش بستم و به طرف مقصد حركت كردم ، از قافله اثرى جز گرد و غبارى نبود و من به آنها نرسيدم حدود يك فرسخ كه راه رفتم ، هم خوف مرا گرفته بود و هم هرطور كه آن جنازه را به الاغ مى بستم ، پس از آنكه يك مقدار راه مى رفت باز مى افتاد و به هيچ وجه روى الاغ آن جنازه قرار نمى گرفت . بالاخره ديدم نمى توانم او را ببرم خيلى پريشان شدم ايستادم و به حضرت سيد الشهداء (علیه السلام) سلامى عرض كردم و با چشم گريان گفتم : آقا من با اين زائر شما چه كنم ؟ اگر او را در اين بيابان بگذارم مسئولم و اگر بخواهم بياورم مى بينيد كه نمى توانم درمانده ام و بى چاره شده ام .
ناگهان ديدم ، چهار سوار كه يكى از آنها شخصيت بيشترى داشت پيدا شدند و آن بزرگوار به من گفت : جعفر بازائرما چه ميكنى ؟ عرض كردم : آقا چه كنم ؟ در مانده شده ام نمى دانم چه بكنم ؟ در اين بين آن سه نفر پياده شدند، يكى از آنها نيزه اى در دست داشت با آن نيزه زد چشمه آبى ظاهر شد آن ميّت را غسل دادند و آن آقا جلو ايستاد، و بقيّه كنار او ايستادند و بر او نماز خواندند و بعد او را سه نفرى برداشتند و محكم به الاغ بستند و ناپديد شدند.
من حركت كردم با آنكه معمولى راه مى رفتم ديدم به قافله اى رسيدم كه آنها قبل از قافله ما حركت كرده بودند، از آنها عبور كردم پس از چند لحظه باز قافله اى را ديدم ، كه آنها قبل از اين قافله حركت كرده بودند از آنها هم عبور كردم بعد از چند لحظه ديگر به پل سفيد كه نزديك كربلا است رسيدم و سپس وارد كربلا شدم و خودم از اين سرعت سير تعجب مى كردم .
بالاخره او را بردم در وادى ايمن (قبرستان كربلا) دفن كردم ، من در كربلا بودم ، پس از بيست روز رفقائى كه در قافله بودند به كربلا رسيدند آنها از من سئوال ميكردند توكى آمدى ؟ و چگونه آمدى ؟ من براى آنها به اجمال مطالبى را ميگفتم و آنها تعجب مى كردند، تا آنكه روز عرفه شد وقتى به حرم حضرت سيدالشهداء اباعبداللّه الحسين (علیه السلام) رفتم ديدم بعضى از مردم را بصورت حيوانات مختلف مى بينم از شدت وحشت به خانه برگشتم باز دو مرتبه از خانه در همان روز بيرون آمدم ، باز هم آنها را به صورت حيوانات مختلف ديدم .
عجيب تر اين بود كه بعد از آن سفر چند سال ديگر هم ايام عرفه به كربلا مشرف شده ام و تنها روز عرفه بعضى از مردم را به صورت حيوانات مى بينم ولى در غير آن روز آن حالت برايم پيدا نمى شود.
لذا تصميم گرفتم ديگر روز عرفه به كربلا مشرف نشوم و من وقتى اين مطالب را براى مردم در اصفهان مى گفتم آنها باور نمى كردند و يا پشت سر من حرف مى زدند. تا آنكه تصميم گرفتم كه ديگر باكسى از اين مقوله حرف نزنم و مدتى هم چيزى براى كسى نگفتم ، تا آنكه يك شب باهمسرم غذا مى خورديم ، صداى در حياط بلند شد، رفتم در را باز كردم ديدم شخصى مى گويد: جعفر حضرت صاحب الزمان (علیه السلام) تو را ميخواهد.
من لباس پوشيدم و در خدمت او رفتم مرا به مسجد جمعه در همين اصفهان برد، ديدم آن حضرت در صفحه اى كه منبر بسيار بلندى در آن هست نشسته اند و جمعيّت زيادى هم خدمتشان بودند من با خودم ميگفتم : در ميان اين جمعيت چگونه آقا را زيارت كنم و چگونه خدمتش ‍ برسم ؟
ناگهان ديدم به من توجّه فرمودند و صدا زدند جعفر بيا، من به خدمتشان مشرّف شدم فرمودند چرا آنچه در راه كربلا ديده اى براى مردم نقل نمى كنى ؟
عرضكردم اى آقاى من آنها را براى مردم نقل ميكردم ولى از بس مردم پشت سرم بدگوئى كردند تركش نمودم ، حضرت فرمودند توكارى به حرف مردم نداشته باش تو آن قضيّه را براى آنها نقل كن تا مردم بدانند كه ما چه نظر لطفى به زوّار جدّمان حضرت ابى عبداللّه الحسين (علیه السلام) داريم
منبع:كتاب داستانهايى از فضيلت زيارت امام حسين (علیه السلام)

در راه رسیـدن بــ ه تـــو گـیـرم کــ ه بـمـیـــــــرم

در راه رسیـدن بــ ه تـــو گـیـرم کــ ه بـمـیـــــــرم

اصـلا بــ ه تـــو افـتـــاد مـسـیـرم کــ ه بـمـیـــــرم

یـک قـطـره ی آبــــم کــ ه در انـدیـشـه ی دریــــا

افـتـادم و بـــایـد بـپـذیــرم کـــــ ه بـمـیـــــــــــرم

یا چـشـــــم بـپـوش از من و از خـویـش برانــــــم

یــا تـنــگ در آغــــــوش بـگـیـرم کــــ ه بـمـیــــرم

ایـن کـوزه تـرک خـورد چـه جـای نـگـرانـیـسـت؟!

مــن سـاخـتـه از خـــــــاک کـویـرم کــ ه بـمـیــرم

خــامـوش نـکـن آتـــــــــــش افــروخـتـــــه ام را

بـگـذار بـمـیــرم کــ ه بـمـیــرم کــــ ه بـمـیــــرم !

فاضل نظری

عالم بزرگوار جناب سيد محمد رضوي کشميري، فرزند مرحوم سيد مرتضي کشميري نقل مي‏کند: در کشمير در دامنه کوهي، حسينه‏اي قرار دارد که مي‏توان داخل آن را از بيرون ديد و پشت بام آن مقداري باز است که از آن، روشنايي بيرون آيد و هر سال در روز عاشورا براي امام حسين عليه‏السلام مراسم عزاداري گرفته مي‏شود تا شيعيان دور هم جمع بشوند. در شب اول محرم شيري وارد محوطه شد و به پشت بام حسينه رفت و از آن روزنه، به عزاداران نگاه مي‏کرد و اشک از چشمانش سرازير مي‏شد و تا شب عاشورا هر شب همين کار را انجام مي‏داد و بعد از مراسم از مجلس بيرون مي‏رفت. (داستان‏هاي شگفت، ص 152. )

کرامات حسينيه و عباسيه ؛ موسي رمضاني‏پور نوبت چاپ: هفتم تاريخ چاپ: زمستان 1386 چاپ: محمد (ص) ناشر: صالحان صفحات 35 و 36